Het is een zinderend hete eerste toernooidag in Melbourne, Australië. De nummer 6 van de plaatsingslijst Petra Kvitova staat op de tennisbaan in het midden van de volle Margaret Court Arena. In de wedstrijd vóór haar partij zag het publiek de nummer 7 Sara Errani van de baan geslagen worden. Het zal Kvitova weinig gedaan hebben; de Italiaanse heeft de speelstijl niet voor de snelle banen van de Australian Open. Toch staat ze hier nu aan het begin van een derde set. In haar eerste ronde. Van de 128 deelneemsters is zij de op vijf na beste. Zij hoort hier heel goed te presteren, en hoort vandaag gewoon makkelijk te winnen van deze onbekende komkomm..? Kumquat? Even kijkt ze naar het scorebord. Kumkhum. Dat is de naam van de vrouw die haar vandaag het leven zuur maakt. 2-6 6-1. Dat is de score tot zo ver. In de eerste set maakte Kvitova veel fouten; ze wilde te graag het klusje snel klaren en toen dat niet lukte ging ze het forceren. De jonge Thaise was sluw genoeg om dit door te hebben, en waar Kvitova 16 ongedwongen fouten maakte, speelde Kumkhum de ballen eindeloos terug en maakte zelf maar 2 foutjes. Toch wist Kvitova het tij te keren: ze ging in de tweede set de ballen in slaan zoals ze dat ook in Londen kon in 2011. Maar nu staat het 1-1 in de derde set en ze is er niet gerust op. Het gaat moeizaam, het is warm, ze voelt zich slapjes en het gaat vandaag gewoon niet. Het lukt niet. Ze slaat een bal in het net en kijkt weer verbaast op naar haar coach. “Zie je nou wat er gebeurt, ik doe echt mijn best hier!” straalt ze met haar boze ogen naar haar coach, die iets meelevends terug probeert te kijken maar dat wordt onderweg gesmoord door zijn eigen frustratie. Het is niet haar dag. Laat staan zijn dag.
Aan de andere kant van het net staat een jonge Thaise vrouw met kort haar. Luksika Kumkhum staat voor het eerst tegenover een speelster uit de top tien van de wereld en is bloednerveus. “Petra Kvitova…” Luksika zat thuis op de bank te kijken hoe zij tweeëneenhalf jaar geleden iedereen van de baan mepte. Hoe zij Sharapova versloeg, Azarenka versloeg, opklom op de ranglijst als het nieuwe spannende talent van het tennis. Nu is ze gevestigde orde. Maar toen ze vandaag na het inspelen begonnen aan de wedstrijd, viel Luksika iets geks op: het was niet anders dan anders. Ze stond tegen een mens te spelen, een mens dat mooie ballen slaat maar ook fouten maakt. En mens met sterke en zwakke punten. En Luksika zag heel duidelijk waar Kvitova de fouten maakte. Luksika merkte dat Kvitova vandaag véél fouten maakte. Luksika sloeg elke bal met alle rust die ze zichzelf kon opdragen terug, en het was genoeg om Kvitova aan het wankelen te krijgen. En het was genoeg om de eerste set met 6-2 te winnen. Toen de Tsjechische in de tweede set echter veel meer ballen in begon te slaan, bleek dat er een limiet was aan de hoeveelheid rust die een mens aan zichzelf kan opdragen. Kumkhum raakte in paniek en begon zelf gehaast te spelen, met de gedachte “okee dit werkt niet meer, zij maakt de fouten niet meer, ik moet nu de punten gaan maken”. Dat werd haar de tweede set fataal. 1-6. Maar nu staat ze hier, 1-1 in de derde set. So what als ze deze set ook verliest? Had ze gedacht vandaag te winnen? Natuurlijk niet. Ook die eerste set had ze niet verwacht. Dus ze heeft nu al gewonnen. Het kan niet meer stuk. Ze hoeft het niet meer te forceren, zoals ze in de tweede set deed. Ze kijkt nog eens naar haar spelersbox en ziet haar vader breed glimlachen. Ze ziet haar trots in zijn ogen weerspiegeld.
Kumkhum maakt 2-1 en slaakt een kreet van blijdschap. In eerste instantie omdat ze weet: “Ik heb laten zien dat het geen mazzelset was, die eerste. Ik heb het Kvitova nu definitief een wedstrijd lang moeilijk gemaakt.”. Maar als ze gaat zitten merkt ze ineens waar die kreet echt vandaan kwam: “Ik ga winnen”.
Kvitova staart glazig voor zich uit en kijkt al niet meer naar haar coach. De schadecontrolefunctie in Petra’s brein is overbelast: alle sensoren staan op rood. De tank is leeg. Niet fysiek maar mentaal. De voormalig Wimbledon-kampioene zwelgt in haar zelfmedelijden: “Hoe kan dit me overkomen? Zoveel fouten, zoveel domme keuzes… Normaal pak ik 3 van de 4 punten tegen haar.”. Ze kijkt nog eens uit haar ooghoek naar het Thaise meisje.
Het meisje voor wie dit het belangrijkste moment is uit de belangrijkste wedstrijd van haar leven.
Kvitova doet wat ze nog kan maar dat is niet veel meer. Ze bezwijkt steeds meer onder de druk van haar eigen verwachtingen, en wanneer ze nog één keer angstig omhoogkijkt naar haar coach ziet ze meer frons dan man; daaronder twee ogen die haar frustratie weerspiegelen.
Kumkhum speelt de rest van de wedstrijd alsof haar leven ervan afhangt en juist omdat dat niet zo is wint ze.
Lees ook:Uitslagen Australian Open: Dag 1
Lees ook:US Open 2012 dag 7: Kvitova en Isner laten zich verrassen
Lees ook:Damesfinale in Melbourne bekend!
Lees ook:Programma Dag 3 Australian Open
Lees ook:Wordt het een Wimbledon-finale tussen Williams en Kerber?
Zo zie je maar. Als je mind game slecht is, dan maakt het allemaal niet meer uit. De buitenwereld is de weerspiegeling van je innerlijke wereld.
Prachtig stuk Oskar!