Een nieuwe dinsdag, een nieuwe discussie. Jullie zijn vanochtend ongetwijfeld allemaal met het nieuwsgierige been uit bed gekomen: wat zou de nieuwe dinsdagdiscussie zijn!? Je zult merken dat deze dinsdagdiscussie in ieder geval bij mij een meer gepassioneerde mening teweeg heeft gebracht dan de stellingen van de voorgaande weken. Deze week heb ik me laten inspireren door de zichzelf erg serieus nemende ATP-speler Ernests Gulbis. In zijn eerste ronde partij in Melbourne, die hij uiteindelijk in vier sets won, sloeg hij na een gemiste volley zijn racket aan gruzelementen met een ferme klap tegen de grond. Deze respectloze actie werd beloond met een fluitconcert(je) van het publiek, en een waarschuwing voor “racket abuse”. Dit had hij allemaal ingecalculeerd en hij vond het ergens misschien ook wel terecht; hij keek er in ieder geval niet van op. Ik ben van mening dat dit soort aanstellerij te veel ingeburgerd is in het huidige tennis. De huidige regel is: eerste keer een waarschuwing, tweede keer een strafpunt, derde keer diskwalificatie. Ik vind dat we die eerste stap moeten afschaffen en meteen met punten moeten straffen. Als je het twee keer doet moet je wegwezen.
Zie hier het filmpje van de actie van Gulbis:
Als het niet gaat zoals het moet en de frustratie loopt hoog op dan is het blijkbaar een acceptabele actie om je racket kapot te slaan, want dan zal het op een of andere magische manier beter gaan. Je hoort ook vaak over deze spelers dat ze “flamboyant” en “extravert” zijn, dat “Federer vroeger ook zo’n wilde periode had”. Belachelijk dat het zo goedgepraat wordt. Als jij professioneel atleet wil zijn moet je in staat zijn om de discipline op te brengen om je racket niet kapot te gooien. Dat is op zichzelf namelijk niet moeilijk, gewoon een kwestie van vasthouden.
Op de één of andere manier voelen tennissers zich echter geneigd om dat levenloze object de schuld te geven wanneer het niet gaat. Of misschien een betere verklaring: de tennisser wil duidelijk maken aan iedereen die kijkt dat hij normaal veel beter is. De racket-gooi-actie moet laten zien dat de speler vandaag ontevreden is, dat zijn potentie niet waargemaakt wordt. Ik heb het idee dat ik dan moet denken: “goh, hij zal normaal wel beter spelen want hij is nu niet tevreden”. Terwijl ik juist denk: “goh, wat zit jij jezelf in de weg”. Tenzij ik tegen hem speel. Dan denk ik alleen maar: “goh, wat heerlijk dit, maak jezelf maar gek”.
Ik ken ook spelers die beargumenteren dat ze zichzelf niet onder controle kunnen houden op de baan. Dat ze het wel proberen, maar “gewoon heel boos worden op een gegeven moment”. Deze “bevangen door woede”-verdediging schiet mij al helemaal in het verkeerde keelgat. Tenzij je aan kan tonen dat je daadwerkelijk dat soort problemen heb, maar dan stuur ik je graag door naar de dichtstbijzijnde TBS-kliniek. Psychisch gezonde mensen kunnen hun boosheid en frustratie en teleurstelling namelijk nuanceren en relativeren voordat ze overgaan tot actie. Als we heel boos zijn op iemand kunnen we ons weerhouden van het plegen van geweld. Dat betekent dat er een zelf aangelegde grens is tussen denken en doen. Als jij denkt: “goh, ik ben zo boos ik sla mijn racket kapot zodat iedereen maar weer medelijden met me heeft in plaats van dat ze denken dat ik slecht ben”, kun je vervolgens jezelf ervan weerhouden dit te doen. Door het niet te doen.
Ik denk dat het aanpassen van de regels er in ieder geval voor zal zorgen dat mensen er met een andere blik naar gaan kijken. Nu kijkt men met een blik van lichte afkeuring, maar soms wordt er bijna iets aandoenlijks in gezien. Terwijl het verwerpelijk is: spelbederf moet bestraft worden, zeker zo’n vorm van spelbederf die in de verste verte geen poging is tot een constructieve bijdrage aan het spel. Tegelijkertijd zul je als speler misschien ineens merken dat je wel jezelf kan weerhouden van het gooien van je racket als dat bestraft zou worden met puntverlies. Gek is dat, zeg.
Ik hoop dat er mensen zijn die de discussie aan willen: wat vinden jullie? Racket-gooien hoort er een beetje bij/moet echt niet kunnen? Duidelijk is dat ik nogal aan één kant van de stelling sta, ik kan me dus voorstellen dat er veel andere meningen zijn: laat maar horen! Tot slot nog iets wat ik me afvraag: is er iets uit andere sporten om het mee te vergelijken? Ik zie nou nooit bij curling iemand die bezem in tweeën gooien…
Lees ook:Kerstcadeau-ideeën voor tennissers: #5 Voor de gulle gever…
Lees ook:Tennisblessures: de tenniselleboog nader bekeken
Lees ook:In training: tennisvoornemens voor het nieuwe jaar!
Lees ook:De bal van de week! – Federer’s lucky smash
Lees ook:Diepzinnige Donderdag: mentale/tactische tips van Jamie Bamber
Nou, Oskar, je hebt bijvoorbeeld voetballers die tegen een bidon aanschoppen, of tegen de doelpaal, of tegen een reclamebord, of zelfs tegen een tegenstander. Ik denk niet dat frustratie in een sport- en spelsituatie te vergelijken is met een situatie in het normale mensenleven en dat daardoor ook de vooronderstelde mate van zelfbeheersing anders zal liggen. Ik heb dan in ieder geval liever dat die zijn racket kapot mept dan dat die de umpire een lesje zwaartekracht geeft…
Dat is een goed punt, ik denk inderdaad dat je frustratie in sport/spelsituaties gelijk kunt stellen uit frustraties uit het echte leven, die vaak een veel meer diepgaande en emotionele grond hebben, en ook verder strekkende gevolgen. De frustraties op de tennisbaan komen spontaan opzetten en zijn ook snel weer weggeëbd. Ik denk dat juist daarom de regels streng moeten zijn onder gedisciplineerde topsporters. Iemand die zich niet kan beheersen valt niet onder die categorie en hoort wat mij betreft niet in de topsport thuis. Zeker als die persoon zich moet weerhouden van het aanvliegen van de umpire door met zijn racket te gooien.
Denk inderdaad dat het te vergelijken is met het onderuitschoppen van je tegenstander op het voetbalveld, even groot spelbederf. Alleen is daar soms de ambiguïteit dat de intentie van de speler moeilijk in te schatten is. Als die eenduidig was om de tegenspeler onderuit te schoppen en daarmee het spel te bederven of zelfs de tegenstander te blesseren leidt dat tot een rode kaart/diskwalificatie van die speler. Bij een tennisspeler is die intentie nooit ambigu, waar een goeie tackle kan bijdragen aan het spel, kan het gooien met het racket dat nooit.
Wat een gelul in de ruimte zeg,
sport is emotie en passie. Tel daar de stress van het moment bij op en het is te verklaren en zelfs te accepteren. Waar ik me juist kapot aan erger zijn de brave schoonzonen die elkaar lekker omarmen na afloop van een verloren wedstrijd. Waar is de absolute wil om de allerbeste te zijn? Gelukkig zijn de grote der aarde zoals djokovic, federer (vroeger), Murray (altijd scheldend op de baan), Mcenroe (moet ik dit uitleggen?) etc. niet van die ”gedisciplineerde” eenheidsworsten zoals jij het graag ziet. Klappen voor elkaar en elkaar omarmen daar menen ze toch niks van en is hypocriet gedrag.
Tijd dat er weer mannen met charisma omstaan die niks dan de overwinning willen
Gezellig! Nog iemand met een even gepassioneerde mening. Wat mij betreft is het juist nodig om respect te hebben voor je tegenstander, wanneer je echt puur en alleen voor de overwinning gaat. Als je geen vrede kan hebben met winners van je tegenstander of fouten van jezelf, en je uit al je frustratie door lukraak met je racket te gooien, leidt dat je allemaal af van je doel: winnen. En dan niet de wedstrijd, maar elke punt van de wedstrijd. Als je blanco, geconcentreerd en “in control” aan je rally wilt beginnen moet je niet vlak voor dat punt je druk gaan maken om het vorige punt. Als je echt zelfverzekerd bent, dan raak je niet van de leg door een paar verloren punten. Als je echt de beste wilt zijn, reflecteer je niet op je vorige punt maar richt je je op het volgende punt. Murray, Djokovic, Federer, ze zijn allemaal veel sterker en beter geworden toen ze hun koppie er juist beter bij leerden houden, en dat panische, zenuwachtige gescheld en gegooi afleerde. Vergelijk inderdaad djokovic uit, zeg, 2007, met die van nu. En de Federer van 2000 met die van 2007. En dan naar de resultaten kijken.
Mm daar heb je wel een punt. Maar djokovic etc doen dat toch nog steeds? Wel minder dat is waar.
Maar voor iedereen is dat anders denk ik, wellicht wil jij zo geconcentreerd mogelijk zijn en zelfverzekerd. Maar een ander zoals Hewitt moet zichzelf een beetje opfokken.
Ja dat is waar, ik kan er ook wel inkomen dat mensen zich moeten opfokken, inderdaad iemand als Hewitt. Ik leef ook helemaal mee als hij zich verbaal opfokt, en met publiek meekrijgt door echt te schreeuwen en emotie te tonen. Mijn centrale argument (waar ik, ik geef toe, hier en daar flink van afwijk…
) is dat ik denk dat als de regelgeving aangepast wordt, naar direct puntverlies bij de eerste overtreding, dat er dan een cultuur ontstaat op de tennisbaan waarin racketgooien gewoon helemaal taboe wordt, in plaats van “iets wat je in extreme situaties doet/eigenlijk niet hoort te doen”. En dan kan al die emotie zich op andere manieren ventileren, op meer sportieve manieren. Gooi al die frustratie en verbetenheid in je volgende punt en laat dan een keiharde Hewittiaanse (?) C’MON horen. Zou ik meer van kunnen genieten. Is misschien een beetje een utopisch beeld, maar denk echt dat strengere regels op dit gebied alleen bijdragen aan de sport, en er niets van wegnemen.
Oke je hebt me overtuigd, dit gedrag hoort gewoon niet op de tennisbaan.
Waar ik me overigens nog meer aan erger is dat gezeik op de scheidsrechters. Wat vermoeiend is dat zeg, als je echt goed bent en beter dan je tegenstander heb je een scheidsrechter niet nodig. In het algemeen kun je zeggen dat een scheidsrechter nooit een wedstrijd beslist, wellicht in tiebreak laatste set een dubieuze fout die het verschil maakt. Maar dan had je het niet zo ver moeten laten komen.
Waar ik wel voor pleit is wat meer beleving etc. Ik denk dat ik namens een grote meerderheid spreek als ik zeg dat mensen als Hewitt, Robredo,Djokovic en dat soort emotionele vechters prachtige spelers zijn om naar te kijken.
En dat Berdych etc. typisch doorzap-materiaal is.
Tuurlijk heb je hier een punt. Maar zelf heb je dat toch ook wel gedaan he? Vergeet niet dat jij 23 bent en dus ouders dan Tomic etc die nog met hun racket gooien of Federer in hun jonge jaren
Oei niet helemaal alleswetend! 23?!?
Nee, ben een jaartje jonger dan Tomic maar dat doet er verder niet toe.
Ik kan er natuurlijk wel inkomen dat mensen het doen: ik keur de gedachte en emotie erachter ook niet af. Alleen ik denk dat het geen goede zaak is dat dit de “go-to”-actie is geworden om die negatieve emoties te uiten. Ik denk dat dat komt omdat het toch een soort van quasi-geaccepteerd is geraakt in de tennissport, met de vele profspelers die het op tv doen onder andere als oorzaak. Denk dat het een overbodige smet is, waarvan het in het voordeel is van iedereen, zowel de niet-gooiende als de gooiende spelers, misschien wel juist de gooiende spelers, als we er strengere maatregelen op zetten.
Misschien kan ik wel een handeltje beginnen in een elastisch polsbandje die je aan je racket kan bevestigen zodat je racket de grond niet eens haalt als je ermee gooit…
Maar.. maar… maar dat is impossible :O?
Volgens je linkedin begon je in 2009 met studeren! Aangezien Tomic 21 is, betekend dat dat je ongeveer op je 16e begon met studeren.
Respect dat je twee klassen hebt overgeslagen?
Verder heb je me overtuigd, er mag best wat strenger worden opgetreden tegen racket gooien
Beste Oskar,
Ik zag net dat jij een 3 speelsterkte speler bent.
Ik wil ook heel graag dat worden, ik ben nu 16 jaar en speelsterkte 5. Mag ik vragen hoeveel uur per week jij nu traint in de winter en in de zomer? Zijn dat trainingen of vrijspelen? EN tegen wat soort niveau mensen speel je?
Je zou me er veel mee helpen om dit te vertellen, dan weet ik of in principe genoeg train
Ik heb toen ik jouw leeftijd was heel veel vrij gespeeld (vrijwel elke dag in de zomer), gewoon omdat ik het te leuk vond om het een dag niet te doen. Verder eigenlijk nooit meer dan twee keer per week getraind. Nu train ik nog steeds twee keer per week: zowel in de winter als in de zomer. Tegenwoordig doe ik 1 of 2 keer per week vrij spelen. Dat is voor mij genoeg, maar ik moet benadrukken dat iemand anders gebaat kan zijn bij meer of minder trainingsuren. Wat belangrijk is, is dat je vaak genoeg traint om een lekker ritme op te bouwen, maar niet zo vaak dat het routine wordt. Je wil ervoor zorgen dat je elke keer als je de baan opstapt écht zin hebt om te tennissen, en écht bereid bent om ALLES UIT DE TRAINING TE HALEN. Mijn trainingen zijn met mensen van verschillende speelsterktes, tussen de 2/5 zeg maar. Ook vrij spelen doe ik met heel veel verschillende speelsterktes, dat varieert van 4 tot 9. Ik vind het fijn om tegen iets mindere tegenspelers vrij te spelen, omdat ik dan zelf precies de intensiteit kan bepalen van mijn spel. Maar nogmaals, dat kan voor jou heel anders zijn.
Weet niet of het trouwens echt nuttig is om jezelf een speelsterkte als doel voor te houden. Natuurlijk is het leuk als richtpunt om te denken, okee, aan het eind van het seizoen wil ik graag 3 zijn, maar het is niet dat je daardoor wedstrijden gaat winnen die je anders niet zou winnen. Het gaat erom dat je elke dag beter wilt worden dan de dag ervoor. Elke keer dat je de tennisbaan opgaat voor een training of vrij spelen moet je concrete doelen voor jezelf zetten die je die sessie wilt bereiken, en dan daar je energie aan geven. De ene keer geen fouten met de backhand, de andere keer zorgen dat je beide voeten aan de grond hebt bij elke bal die je slaat, dan weer proberen meer kick in je service te krijgen door je arm zo los mogelijk te zwaaien, etc… Dan blijf je nog wel een paar jaar doorgroeien en zal je, als je nu op je 16e al 5 bent, echt wel de 3 halen.
Ik train zelf 4.5 tot 6 uur per week en hoop dat dit genoeg is. Daarnaast probeer ik 1 a 2 keer per week condietraining te doen. Intervallen, korte sprintjes lange afstanden en wat krachttraining. Zie jij hier het nut van in op amateurniveau? Of overbodig, doe jij er zelf aan of niet?
Ik denk dat het heel slim is om conditie/krachttraining te doen. Dat is op amateurniveau natuurlijk net zo belangrijk als voor de profs, je kan er net zo’n groot voordeel uit halen! Misschien nog wel een groter voordeel dan de profs, want de profs doen het allemaal en jij komt waarschijnlijk tegen behoorlijk wat tegenstanders die het niet doen. Ik doe het zelf ook niet echt, heb het de afgelopen winters wel gedaan, maar dat deed ik dan vooral wanneer de banen ondergesneeuwd waren en ik toch mijn energie kwijt wilde
. Maar ik moet zeggen dat dat wel een merkbaar verschil maakt: je zult zelf ook merken dat je elke week wat sterker/sneller wordt. En als je daar van geniet en daar gebruik van maakt in je trainingen, zul je er beter van worden!
Wanneer een speler met zijn racket begint te gooien. Is dat ten eerste al een teken dat hij/zij geen respect heeft voor zijn/haar tegenstander.
Ik vind het vergelijkbaar met de situatie waarin een speler begint te huilen na het verliezen van een wedstrijd.
Daarnaast zijn topspelers in mijn ogen een voorbeeld en visite kaartje van de sport waarin ze spelen.
Wanneer een topspeler dergelijk gedrag vertoont is het aannemelijk dat de jongere spelers dit soort gedrag gaan overnemen of zelfs overdrijven.
Daarom lijkt het mij een goed idee om de regels op dit gebied aan te scherpen.